اول سلام که بهترین آرزو برای بهترین دوستانه.
تا حالا دقت کردید ما جوونهای ایرانی چقدر شبیه به هم هستیم ؛
همگی مون :
ایمان و اعتقادات قلبی ای داریم که برامون اصلن ، اگرچه گاهی ازشون تخطی می کنیم.
یه دنیا امید و آرزو داریم ، آرزوهای دست یافتنی یا دست نیافتنی که برای رسیدن به همشون تلاش می کنیم.
توی زندگی خصوصی با پدر و مادرمون اختلاف نظر داریم ، گاهی اونها کوتاه می یان و گاهی ما ؛ ولی مهم اینکه با تمام وجود دوستشون داریم .
گاه و بیگاه بخاطر مشکلات زندگی ناامید و بد اخلاق می شیم اما ذاتا آدمهای بدی نیستیم .
طاقت دیدن غم همدیگه رو نداریم و به راحتی اشتباهات دیگرون رو می بخشیم .
شاید جزئیات زندگیهامون متفاوت باشه ولی کلیات اون تقریبا شبیه به همه ، برای همین راحت با صمیمی می شیم ، اگرچه فرسنگها از هم دور باشیم .
در واقع فاصله بین آدمها یه فاصله زمانی یا مکانی نیست ؛ فاصله اونها با هم به اندازه فاصله بین اندیشه ها و اعتقاداتشونه (اگر باور ندارین به کسی فکر کنین که نزدیکتونه ولی باهاش اختلاف نظر دارین و به کسیکه نزدیکتون نیست ولی شبیه خودتون فکر می کنه؛ کدومیکی یادش آرامش بخش تره ؟) برداشتن و یا به حداقل رسوندن فاصله ها به همین راحتیه .
